คนกลุ่มใหญ่ที่เข้ามาตั้งหลักแหล่งบริเวณจังหวัดอํานาจเจริญ มีขึ้นหลังกรุงศรีอยุธยาแตก เมื่อ พ. 2310 เพราะเกิดความขัดแย้งทางการ เมืองในราชสํานักเวียงจัน ทําให้พระวอพาผู้คนหนีจากเมืองเวียงจัน เมื่อ พ. 2311 (ต้นยุคกรุงธนบุรี) ลงไปทางฝั่งขวาแม่น้ำโขงในดินแดนอีสาน ถึง เมืองหนองบัวลําภู (จังหวัดหนองบัวลําภู) แต่ถูกติดตามปราบปรามเลยหนี ลงไปทางแม่น้ำโขง ผ่านบริเวณจังหวัดอํานาจเจริญ จนถึงเมืองจัมปาสัก เหมือนคราวยาคูขี้หอม) ต่อมาพระเจ้าตากแห่งกรุงธนบุรีโปรดให้เจ้าพระยาจักรี (ต่อไปคือ รัชกาลที่ 1 แห่งกรุงรัตนโกสินทร์) ยกไปตีได้เมืองเวียงจันเมื่อ พ. 2321 แล้วอัญเชิญพระแก้วมรกตลงไปกรุงธนบุรี ความนี้เองที่เจ้าพระยาจักรีให้ คนไปเกลี้ยกล่อมผู้คนชาติพันธุ์ต่างๆ ที่เป็นชาวเมืองเซโปน (ตะโปน) และเมืองใกล้เคียงทางฝั่งซ้ายแม่น้ำโขงในลาวให้อพยพไปตั้งบ้านเรือนอยู่ฝั่งขวา บริเวณที่เป็น ดงบังอี่ และพื้นที่ใกล้เคียงจนถึงอําเภอดอนตาล จังหวัดมุกดาหาร ต่อเนื่องถึง บ้านกําปี้ จังหวัดอํานาจเจริญ (ปัจจุบันคือบ้านฤกษ์อุดม ตําบลลือ อําเภอปทุมราชวงศา) 6. กรุงรัตนโกสินทร์สถาปนาขึ้นเมื่อ พ. 2325 รัชกาลที่ 1 โปรดให้ ณโคนจากบ้านเมืองสองฝั่งโขงซึ่งรวมกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ ในพื้นที่จังหวัดอำนาจเจริญด้วย ไปเป็นแรงงานขุดคูเมืองรอบพระนคร และสร้างกําแพงเมือง 7.
วันที่ 11 ม. ค. 2564 เวลา 19:00 น.